Specyficzność szósta

- Wszystko wzięłaś? – pyta babcia.
- Tak babciu – odpowiadam po raz setny dzisiejszego dnia.
- Ale wiesz, że możesz przyjeżdżać?
- Jasne babciu, przyjadę niedługo – obiecuję.
- Ehe, jasne – kiwa głową z politowaniem. – Dobrze wnusiu, bądź tam szczęśliwa z tym swoim chłopcem – całuje mnie w policzek. – Kocham cię, Aduś.
- Ja ciebie też – przytulam ją mocno wdychając charakterystyczny zapach babcinego domu próbując  pokrzepić się nim jakoś przed wyjazdem do Modeny.
Kilka godzin później jestem już w swoim mieszkaniu. Staję w korytarzu i wsłuchuję się w ciszę jakby czekając aż nagle niewiadomo skąd odezwie się jakiś głos.
Całkiem zwariowałaś, Ada.
Rozpakowanie zajmuje mi około godziny po czym znów narzucam na siebie kurtkę i wychodzę z mieszkania. Kieruję się w stronę baru. Powoli wchodzę do budynku i widzę, że jest tu bardzo mało klientów. Aż dziwne. Przy barze stoi Vit. Nie zauważa mnie więc podchodzę skradając się, wchodzę za kontuar po czym zakrywam mu oczy dłońmi.
- Zgadnij kto to – mówię.
- Ada – odpowiada bez wahania.
- Niezły jesteś – zdejmuję dłonie z jego twarzy.
- Jak dobrze, że wróciłaś – przytula mnie bardzo mocno, a ja przymykam oczy bo jest mi teraz tak bardzo dobrze. 
- Ja też się cieszę.
- Brakowało mi ciebie – szepcze w moje włosy.
- Mi ciebie też – opowiadam cicho. – Jest Salvadore? – pytam odsuwając się od niego.
- Chcesz wrócić?
- A nie chcesz mnie tu z powrotem? – unoszę brwi.
- Jasne że chcę. Jest u siebie – puszcza mi oczko. Uśmiecham się i idę do gabinetu właściciela.
- Puk, puk – mówię wchodząc do środka.
- Ada – uśmiecha się szeroko na mój widok. – Wróciłaś – wstaje z miejsca z szeroko otwartymi ramionami by mnie przytulić. Zamykam drzwi i tonę na chwilę w jego ramionach.
- Siadaj, siadaj, już daję ci nową umowę kochanie.
- Skąd pomysł, że chcę wrócić? – siadam. Nieruchomieje w pół kroku.
- A nie chcesz?
- Tak tylko chciałam cię sprawdzić – szczerzę się. – Jasne, że chcę. Gdzie mam podpisać? – zacieram ręce. Powrót do Modeny cieszy mnie sam w sobie.
Gdy umowa jest podpisana wychodzę z gabinetu.
- Alice nie ma? – pytam Vita.
- Będzie jutro. Dzwoniłaś do niej że przyjeżdżasz?
- Nie. To było nieplanowane – bąkam.
- Chyba jak całe twoje życie. Ale skoro wracasz do pracy to znaczy, że zostajesz – stwierdza.
- Póki co zostaję, ale teraz już muszę lecieć bo jestem naprawdę zmęczona. Do jutra – daję mu buziaka w policzek.
- Do jutra. – uśmiecha się.

Wychodzę z budynku z wielkim uśmiechem na twarzy. Powoli zaczynam wracać na stare śmieci. Teraz przyszła pora na najważniejszą część moje powrotu tutaj. Spotkanie z Matteo. Ale na to jeszcze przyjdzie pora. Jestem już zmęczona, jest ciemno, zimno i późno.
I chyba jednak nie jestem jeszcze do końca gotowa. Muszę sobie jeszcze dokładnie w głowie ułożyć co ja mam mu właściwie powiedzieć.
Nagle ktoś łapie mnie za łokieć, a ja krzyczę przerażona i odskakuje w bok jak poparzona. Cała drżę. Patrzę na osobnika przerażonymi i szeroko otwartymi oczami.
- Adka? – pyta niedowierzając.
- Cześć Matteo – szepczę spuszczając wzrok na ciemny asfalt. Jednak życie postanowiło, że spotkam się z nim dzisiaj bo czemu by nie?
Już wiem, że wie. Domyślił się.
- Wróciłaś? – zadaje pytanie.
- Jak widać – odpowiadam.
- Cieszę się, że cię widzę. Brakowało mi ciebie. – mówi.
- Miło mi to słyszeć.
- Mogę zapytać?
- Zależy o co chcesz zapytać – przez sekundę lub dwie patrzę mu w oczy, a potem znów spuszczam wzrok.
- O twoją reakcję… na mój dotyk – odpowiada cicho.
- Nie za bardzo chcę rozmawiać. Zresztą śpieszy mi się. A poza tym, co było  w niej takiego dziwnego?
- Ada, czy ty…. Czy ciebie…. Czy …. – Jąka się - Czy ciebie – przełyka głośno ślinę – zgwałcono cię? – utrzymuję  z nim kontakt wzrokowy. W jego oczach widać taki ból, że ściska mi on serce, a potem rozgrywa na drobniusieńkie kawałeczki, natomiast w moich oczach pojawiają się łzy, które zaczynają spływać po policzkach.
- Aduś… - podchodzi bliżej po czym delikatnie łapie mnie za dłoń, po której smyra kciukiem, a potem przytula. Najpierw delikatnie do siebie przyciąga, a później przyciska mocno do swojej klatki piersiowej jakby bojąc się, że zaraz mu ucieknę. Ja natomiast przywieram do niego nie pozostawiając pomiędzy naszymi ciałami ani milimetra wolnej przestrzeni i mocno zaciskam palce na materiale jego kurtki na plecach. Zaczynam szlochać i nie mogę przestać. Piano cierpliwie tuli mnie do siebie, głaszcze i całuje w głowę próbując uspokoić.
- Pojedziemy do mnie? – pyta cicho kiedy troszkę się uciszam. Cała się spinam. – Nie zostawię cię samej w takim stanie. Chodź. – naciąga mi na głowę kaptur i prowadzi do swojego samochodu. Otwiera drzwi, a ja wślizguję się na przednie siedzenie. Po chwili ruszamy,  a po kilku minutach jesteśmy pod blokiem siatkarza. Mimo moich protestów środkowy upiera się i bierze mnie na ręce bo jak twierdzi, jestem zbyt słaba żeby sama dojść na drugie piętro. Uciszam się więc i przytulam twarz do jego ramienia. Wchodzimy do mieszkania Włocha, a ja jestem już ledwo przytomna. Matteo pomaga mi zdjąć kurtkę oraz buty po czym użycza mi swojej koszulki bym miała w czym spać. Ścieli łóżko w sypialni po czym każe mi się położyć i przykrywa kołdrą. Ma zamiar wyjść, ale w panicznym geście chwytam go za dłoń.
- Zostań, proszę – mówię cichym i ochrypłym od płaczu głosem.
- Zaraz wrócę, obiecuję – mimo to nie zwalniam uścisku. – Zaufaj mi, zaraz jestem przy tobie – całuje mnie w czubek głowy. Dopiero wtedy puszczam jego dłoń i pozwalam wyjść. Sama kładę głowę na poduszce i próbuję czekać na środkowego by sprawdzić czy na pewno mnie nie oszukał. Powieki są ciężkie jak ołów.
Zmęczenie podróżą daje o sobie znać. Po chwili czuję jak materac się ugina, a obok mnie kładzie się Matteo. Chyba nie do końca wie jak ma się zachować więc sama przysuwam się do niego jak najbliżej, a on delikatnie obejmuje mnie ramieniem. Dopiero teraz czuję się bezpiecznie i mogę zasnąć.

---
Historia Ady i Matteo nieuchronnie zbliza się do końca. Zostały jeszcze dwa rozdziały i pożegnay się z nimi :)
Jeżeli czytacie to dajcie malutki znak tam na dole w komentarzach :)
Pozdrawiam ;**